Na książkę składają się szkice poświęcone zagadnieniom z zakresu teorii współczesnego dramatu oraz teorii sztuki scenicznej (adresowane zarówno do młodego, jak i dorosłego odbiorcy), prezentowane w porządku wzajemnych relacji. Refleksja dotycząca dramatu ogniskuje się wokół wybranych kategorii teoretycznoliterackich: słowa, metafory, tekstualności, związków muzyki i dramatu, „nowej” genologii. Towarzyszy jej kilka spojrzeń na odrębne zagadnienia z zakresu estetyki teatralnej – inscenizację, przestrzeń sceniczną, aktora, performatywny charakter gier komputerowych i baśń sceniczną. Rozważania stanowią zarówno teoretyczny komentarz do zjawisk z zakresu historii teatru (reinterpretacja idei reżyserskich Bertolta Brechta, związki Wielkiej Reformy Teatru z dokonaniami nowej fizyki, obecność cyfrowego postteatru w subkulturze dziecięcej), jak i próbę refleksji na temat wybranych kierunków badań. Dla odczytań współczesnego dramatu i teatru kluczowe okazują się nowe koncepty naukowe: postteatralność i postdramatyczność, dekonstrukcja, performatywność, antropologia codzienności, teoria afektów, zwrot przestrzenny i teorie medioznawcze. Książka podejmuje także dyskusję na temat dokonującej się w ostatnich latach zmiany statusu teatru jako widowiska scenicznego ewoluującego od utrwalonego w tradycji modelu sztuki aktora do cyfrowego performansu.

Przedmowa

Teatr i literatura (o literaturoznawczej teorii teatru)

Przestrzeń teatralna – tekst czy gramatyka?

Wielką Reformę Teatru między bajki włożyć?

Muzyka i dramat. Razem czy osobno

Przyjemność teatru – spontaniczny afekt? Kategoria poetyki?

Na scenie tekstu

Bertolt Brecht? Il n’y a pas de hors-texte

Sługa wielu panów

Ze śmietniska do Logosu. O teorią literatury podszytych dramatach Lidii Amejki

Baśń magiczna – mit, Logos, teatr

Słowo sceniczne: obraz czy dźwięk?

Dziecko w świecie postteatru

Realne? Wirtualne? Dziecko w postmetropolis