W możliwym do obrony uproszczeniu książka dotyczy Platona nauki o tańcu. Z kilku jednak spraw dobrze by się było jednak wytłumaczyć. Platon o tańcu pisze sporo, ale nie zmienia to przecież tego, że jest to u niego kategoria szczególna i rzadko jest przedstawiana przez niego przedmiotowo. Raczej służy mu jako część zestawu narzędziowego. Przeniesienie jej zatem na obszar przedmiotowy musi być ostrożne i musi być szczególnie czułe na kłopoty związane z uprzedmiotowieniem właśnie. Stąd pewne zuchwałe decyzje metodologiczne, które wiodą autora monografii w stronę greckich mitów, które potraktowane zostały po części jako źródło rozstrzygnięć platońskich a po części jako miejsce, w którym nauka Platona mogłaby znaleźć właściwą akustykę. Jako takie właśnie miejsce pojawiają się w pracy mit Ateny, mit Gorgony Meduzy, Marsjasza i Apollina, Pyrrosa-Neoptolemosa czy mit Ariadny. Czasem mit przedstawi się wraz z odpowiadającym sobie rytuałem i tak też wzajemnie się oświetlając raz będzie się z rytuałem wadził a raz będzie w nim szukał swojej wykładni. W ten sposób pojawiają się w książce Korybanci czy bachantki. Konstrukcja książki oparta jest na Platona wstępnej klasyfikacji tańca, którą znajdziemy w jego najprawdopodobniej ostatnim dialogu Prawa. Tam właśnie Platon dzieli tańce na dzikie i cywilizowane, tańce poważne i niepoważne, a także na tańce wojenne i pokojowe. Ten techniczny poniekąd zarys klasyfikacyjny oczywiście budzi szereg wątpliwości i to – dodajmy od razu – wątpliwości samego Platona. Ale ten techniczny zarys klasyfikacyjny jest również wykładnią państwa, a zarazem tego, co ludzkie, ale jednak państwu obce. To, co obce, pozostaje wciąż z państwem w relacji, nawet wówczas, gdy jest to relacja wygnańca (tańce dzikie) albo mieszkańca pozbawionego praw obywatelskich (tańce niepoważne). Taniec zatem daje wyjątkową zdaje się możliwość przyjrzenia się państwu od wewnątrz, ale również z zewnątrz. Państwu i duszy. Od Platona wiemy bowiem, że badanie tych dwu zagadnień jest, do pewnego przynajmniej stopnia, tożsame, różni te badania jedynie dystans obserwatora. Zarówno dla państwa, jak i dla duszy taniec zostaje rozpoznany przez autora jako najwłaściwszy i zarazem najbardziej własny sposób postępowania. Autor stoi na stanowisku, że ruch duszy właściwy a zatem ruch, który szczególnie winien być bliski filozofii, winno się nazwać ruchem tanecznym.

Podziękowania
Wykaz stosowanych skrótów

WSTĘP

A. Wprowadzenie
1. Sformułowanie tematu
2. Założenia metodologiczne oraz deklaracje gatunkowe
3. Trójjedyna choreia
4. Wyprawa do jaskini Zeusa
5. Obszar badań oraz założenia metodologiczne
6. Struktura pracy
B. Dziwadełka
1. Złoty łańcuch
2. Zeus, Hera i pięć pokoleń
3. Łańcuch poetów
4. Rozumu namowy
5. Napięcie
6. Zabawki
7. Dobra boskie i dobra ludzkie
8. Prehistoria
9. Najdziksze zwierzęta
10. Oswajanie
11. Podwójna natura konieczności
12. Nić Ariadny

I. TAŃCE WOJENNE

A. Taniec Aresa
B. Pyrriche
1. Mity ajtiologiczne
2. Okoliczności
3. Konteksty
a. Pojedynek
b. Cykl wegetacyjny
c. Inicjacja
d. Pogrzeb
4. Rynsztunek
5. Figury
C. Tańce zbrojne i sztuka wojskowa
1. Tańce z bronią i Paflagończycy
2. Pyrriche i cheironomia
3. Tańca zalety zdrowotne wraz z dodaniem możliwych pożytków dla wojennego fachu płynących
D. Wojna i wojownicy
1. Dwie twarze

II. GORGONA

A. Figura Ateny
B. Trzy siostry
C. Dwie twarze Meduzy
D. Przygody Perseusza
1. Droga do celu
2. Meduza
3. Ucieczka
E. Odyseusz i zaświaty
F. Interpretacje
1. Sierp, zboże i pradawne historie miłosne
2. Racjonalizacje
3. Przodkowie
G. Atena – scena przebierania
H. Gorgona Chtonia
I. Tarcza Agamemnona
J. Dociekania słownikowe
1. Groza i spór o rdzeń garg(g)
2. Konie
K. Atena i Gorgona
L. Gdzie mieszkają dzikie stwory? Lokalizacja
Ł. Lament
M. Epilog. Panny morskie

III. KORYBANCI

A. Eutydem
1. Przedstawienie dialogu
2. Eutydem i Dionizjodor
3. Tancerze z mieczami
4. Dionizjodor i Eutydem
5. Sokrates i Korybanci
B. Źródła
C. Szał Korybantów
D. Etymologie
E. Status
1. Genealogia
2. W towarzystwie Matki Bogów
3. Role
a. Kowale, górnicy i czarodzieje
F. Korybanci w Atenach
1. Przebieg
a. Obmycie i ofiara
b. Ukrzesłowienie
c. Ofiara właściwa
d. Narodziny boga
e. Elementy szczegółowe
f. Choreografia
g. Lekarze
h. Jaskinia
i. Dzikie tańce Korybantów

IV. MARSJASZ

A. Aulos i Atena
B. Wielcy wynalazcy
C. Apollo i Marsjasz
1. Aulos
2. Wygnanie aulecistki
3. Niejasna natura sztuki auletycznej
D. Marsjasz Sokrates
1. Utracony rozum Apollina
a. Kłopotliwe kryteria
b. Kara
c. Kursa
d. W orszaku matki bogów
E. Epilog. Marsjasz w Rzymie

V. PENTEUS ALBO NARODZINY CHOREOGRAFII

A. Okoliczności
1. Pierwsze rozróżnienie
2. Założenie
a. Warunki założenia
3. Okoliczności dodatkowe
a. Założenia wtóre
b. Kłopot
B. Niebezpieczeństwo
C. Mit
D. Platon i Penteus

VI. PAŃSTWO TAŃCZĄCE

A. Piękny taniec Platona
1. Jak być poetą w państwie idealnym?
B. Posadzka taneczna dla Ariadny
1. Czas tańczący
2. To, co nam się w głowie nie mieści
3. Rozwiązania egipskie
4. Ἵμερος
5. Taniec rydwanów
a. Upadek
b. Jeden taniec czy dwa tańce?
6. Dusza
7. Nieobecny bóg
8. Ciało
C. Najprawdziwsza tragedia
D. Epilog

ZAKOŃCZENIE

A. Taniec
1. Wypracowanie tematu
2. Przebieg pracy
B. Platon i mit

Bibliografia
The dancing state. The mythological sources of Plato’s teachings on dance – Summary

This book is about Plato's science of dance, albeit in a defensible simplification. However, it would be good to explain a few things. Though Plato writes quite a lot about dance, this does not change the fact that it is a special category for him and is rarely presented in objective terms. It serves him rather as part of his toolkit. In transferring it to the area in question, therefore, he must be careful and particularly sensitive to the problems of objectification. Hence certain bold methodological decisions that lead the author of the monograph towards Greek myths, which are treated partly as a source of Platonic solutions and partly as a place where Plato's science could find its proper acoustics. Such a place appears in the myth of Athena, the myth of the Gorgon Medusa, Marsyas and Apollo, Pyhrros-Neoptolemus or the myth of Ariadne. Sometimes the myth will present itself together with a corresponding ritual, and, be being mutually illuminating, it will at one time grapple with the ritual, while at another time, it will seek its interpretation in it. This is how the Corybantes or the Bacchantes appear in the book.
The structure of the book is based on Plato's initial classification of dances, which we find in his most probably last dialogue of the Laws. It is there that Plato divides dances into wild and civilised dances, serious and frivolous dances, and war and peace dances. This somewhat technical classification clearly raises a number of doubts and, as we should note, doubts on the part of Plato himself. But this technical outline of classification also serves as an interpretation of the state, and at the same time, of what is human but nonetheless alien to the state. What is alien remains in relation to the state, even when it is the relation of an exile (wild dances) or of a disenfranchised inhabitant (frivolous dances). Dance, therefore, seems to offer a unique opportunity to perceive the state both from the inside and the outside. In fact, this refers to the state and the soul, for we know from Plato that the study of these two issues is, to some extent at least, one and the same; the only difference is the distance of the observer. For both the state and the soul, dance is recognised by the author as the most appropriate and the most personal way of acting. The author is of the opinion that the movement of the soul proper, a movement that should therefore be particularly close to philosophy, should be called a dance movement.