Problematyka podjęta w pracy mieści się w przestrzeni zainteresowania nauk humanistycznych i społecznych, gdyż koncentruje się wokół komunikacji społecznej. Z kolei najbliższa autorce perspektywa pedagogiczna skłoniła ją do wyodrębnienia z tego szerokiego spektrum węższego obszaru zainteresowań, który stanowią kompetencje komunikacyjne dzieci w okresie późnego dzieciństwa. Autorka dokonuje przeglądu wybranych koncepcji psycholingwistycznych, socjolingwistycznych, językoznawczych i pedagogicznych odnoszących się do zagadnień mowy, języka, kompetencji komunikacyjnych. Zwraca szczególną uwagę na rolę rodziny jako najważniejszego środowiska, w którym jednostka opanowuje określony sposób komunikowania się z innymi ludźmi i rozwija swoje kompetencje w relacjach komunikacyjnych z innymi ludźmi. W książce podjęto próbę spojrzenia na kompetencje komunikacyjne jako na kompetencje złożone z kilku zasadniczych elementów (kompetencji) składowych, wśród których autorka wyodrębnia między innymi: kompetencje językowe, emocjonalne, społeczne, kulturowe, symboliczne. Ich odpowiedni poziom i zakres umożliwia jednostce podejmowanie i nawiązywanie relacji z innymi osobami, rozumienie perspektywy drugiego człowieka, interpretowanie nadawanych przez niego komunikatów także tych wyrażonych nie wprost, empatyczne rozumienie stanów emocjonalnych innych osób i właściwe na nie reagowanie na poziomie werbalnym, rozumienie symboliki języka itp. Autorka zmierzyła się z postawieniem diagnozy poziomu wybranych kompetencji w grupie dzieci sześcio- i siedmioletnich, w momencie kiedy podjęły one edukację w szkole: w zerówce i klasie pierwszej. Następnie, wyodrębniła dzieci o wyższym i niższym poziomie tych kompetencji W dalszej kolejności, prowadząc trzyletnie badania podłużne, autorka śledziła rozwój kompetencji uczniów w okresie późnego dzieciństwa. Dokonując opisu zmian rozwojowych, podejmuje próbę połączenia analiz ilościowych i jakościowych. Perspektywa pedagogiczna oglądu zmian rozwojowych została uzupełniona o treści psychologiczne, logopedyczne i językoznawcze. Takie szerokie spojrzenie na dziecko umożliwiło zwrócenie uwagi na to, z jakimi kompetencjami uczniowie podejmują edukację w szkole i opuszczają etap edukacji wczesnoszkolnej, które obszary zostały rozwinięte najlepiej, a jakie kompetencje wymagają szczególnej troski nauczycieli. Autorka w swoich dociekaniach empirycznych poszukuje też odpowiedzi na pytanie o przyczyny różnic w poziomie i zakresie kompetencji komunikacyjnych między uczniami, dokonując oglądu ich środowiska rodzinnego, a także badając doświadczenia dzieci w relacjach komunikacyjnych z innymi ludźmi.