Autor prowadzi w książce rozważania dotyczące Botho Straußa i Petera Handke, którzy w latach dziewięćdziesiątych XX w. byli w centrum ważnych debat medialnych. Strauß w 1993 roku zakwestionował na łamach tygodnika „Der Spiegel” dotychczasowy konsensus aksjologiczny oraz ideologiczny Republiki Federalnej Niemiec. Handke na łamach „Süddeutsche Zeitung” podważył dominujący w mediach zachodnich obraz Serbów jako jedynych winowajców zbrodni na Bałkanach. Poglądy te odbiorze społecznym były politycznie niepoprawne i skutkowały szeregiem polemicznych artykułów. Mimo zbiorowego potępienia znalazł się cały szereg osób broniących obydwu autorów,  głównie na podstawie domniemanego prawa autora do swobodnej wypowiedzi twórczej. Problematyczną kwestią jednak jest klasyfikacja tekstów obu autorów, gdyż niosły one jednoznaczny komunikat polityczny, a legitymizowały się jako wypowiedzi o charakterze estetycznym, literackim – i zostały opublikowane w medium prasy. Temat ten doskonale można naświetlić z punktu widzenia teorii systemów (odnosząc się do mechanizmów takich systemów jak „media”, „polityka”, „sztuka”), w wersji jaka została najszerzej opisana przez niemieckiego socjologa Niklasa Luhmanna.

Two German-speaking authors: Botho Straufi and Peter Handke were in the center of important debates in the media in the 1990s. In 1993 Straufi questioned the existing ideological consensus of the Federal Republic of Germany in Der Spiegel weekly. In 1996 Handke challenged the image of Serbs as the only ones to blame for war crimes in the Balkans, which prevailed in the Western media, in Süddeutsche Zeitung. Both opinions were perceived as politically incorrect by the public and thus strongly condemned. Nonetheless, there were also a great number of people who defended both authors. What was a scandal for some was a typical manifestation of social and political
engagement for others. The essence of the dispute was the difficulty in classifying the published essays which communicated a clear political message, and which were legitimized as esthetic texts and published in the press. This topic can be well presented from the perspective of systems theory as proposed by the German sociologist Niklas Luhmann.