Frazeologia jest dowodem na działanie jednej z najczęstszych ludzkich operacji myślowych, będącej efektem skłonności ku metaforycznemu rozumieniu i opisywaniu świata. Okazuje się, że sposób, w jaki człowiek kreuje swój własny językowy obraz świata, jest inny w różnych kulturach. Wiele wspólnot językowych, np. słowiańską, łączy wprawdzie daleko idące podobieństwo skojarzeń, jednakże nigdy nie jest ono całkowite. U podstaw frazeologii narodowych legła bowiem nie tylko kultura, złożyło się na nią także wiele innych czynników unikalnych dla poszczególnych narodów, np. doświadczenie historyczne, położenie geograficzne, polityka wewnętrzna i międzynarodowa, a nawet rodzima fauna i ?ora. W przypadku polskiej i chorwackiej frazeologii mamy do czynienia z trzema rodzajami związków frazeologicznych. Pierwszą grupę tworzą tzw. internacjonalizmy, a więc frazeologizmy wspólne dla wielu języków, których narody są spadkobiercami jednego antycznego dziedzictwa. Ich źródłem jest między innymi mitologia i Biblia. Do drugiej grupy zalicza się frazeologizmy wspólne narodom słowiańskim, żyjącym niegdyś w jednej wspólnocie, a pamięć o tych czasach zachowała się w obszernej warstwie leksyki, podobnej niemalże we wszystkich językach słowiańskich. Ostatnia grupa wydaje się najciekawsza, gdyż skupia związki frazeologiczne specyficzne dla danego języka. To idiomy, których przekład nastręcza studentom na ogół najwięcej trudności.

Wybór związków frazeologicznych do słownika stanowi efekt badań, które autorka przeprowadziła podczas pracy nad tzw. optimum frazeologicznym1. Określenie to pozwala uniknąć analogii do minimum leksykalnego, pod wieloma względami różniącego się od optimum frazeologicznego – albowiem minimum leksykalne jest dobierane na podstawie kryteriów odmiennych od postulowanych w przypadku frazeologii. Badaczka nie zamierzała zebrać wszystkich związków frazeologicznych, a raczej te, które wydały się jej najbardziej przydatne w procesie nauczania studentów kroatystyki języka chorwackiego – choć jest świadoma faktu, że jej ocena jest w znacznym stopniu subiektywna.

Słownik zawiera ponad 1000 podhaseł, czyli kanonicznych postaci związków frazeologicznych – 535 chorwackich i 525 polskich. Autorka postawiła sobie za cel zawarcie w słowniku przede wszystkim tych chorwackich związków frazeologicznych, z którymi studenci kroatystyki stykali się podczas nauki i które sprawiały im najwięcej trudności w zapamiętaniu i zrozumieniu. Publikacja ma układ gniazdowo-alfabetyczny. Oznacza to, że wyraz będący jednym z komponentów związku frazeologicznego jest hasłem gniazda. Przeważnie komponentem tym jest rzeczownik w formie mianownika, jednak jego funkcję może pełnić także inna część mowy. Hasła gniazdowe natomiast uporządkowano alfabetycznie. Frazeologizmy zarejestrowane wewnątrz gniazda są również uporządkowane alfabetycznie według układu komponentów. Słownik podzielono na dwie główne części – pierwszą, w której hasło wyjściowe stanowią chorwackie związki frazeologiczne, oraz drugą, gdzie wychodzi się od polskich frazeologizmów. Po każdej z obu głównych części następuje alfabetyczny spis związków frazeologicznych wraz z odsyłaczem, pozwalającym odszukać je w słowniku. Poszczególne artykuły hasłowe znajdują się pod odpowiednimi hasłami głównymi. Podhasła, czyli kanoniczne postaci związków frazeologicznych, ułożono alfabetycznie.