Celem publikacji jest skonfrontowanie strategii konstrukcji refleksji nad własnym dziedzictwem w nauce polskiej i białoruskiej. Postępująca globalizacja i uniformizacja kulturowa w coraz większym stopniu prowadzi do zatarcia różnic nie tylko pomiędzy kulturami, ale również pomiędzy samym postrzeganiem własnej spuścizny kulturowej. Fakt owej uniformizacji, dostrzegalny w odniesieniu do nauki uprawianej w Europie Zachodniej, nieco odmiennie kształtuje się w obrębie ośrodków akademickich Europy Środkowo-Wschodniej. Przez stulecia kraje naszego regionu, poddane wpływom kultury Europy Zachodniej oraz Wschodniej, próbowały zachować własną tożsamość oraz dziedzictwo kulturowe. Nie negując konstruktywnego charakteru owych wpływów dla całego regionu, należy zauważyć, że to właśnie kraje Europy Środkowo-Wschodniej doświadczyły w największym stopniu totalitarnej przemocy systemów, które ukształtowały się zarówno na zachodzie, jak i na wschodzie Europy. To wspólne, tragiczne doświadczenie Białorusi i Polski prowadzi do szczególnego pietyzmu w podejściu do badań nad własną kulturą. Strategię badaczy polskich i białoruskich łączy świadomość, że nie jest ona czymś danym na zawsze. W obliczu globalizacji kultury oraz samego o niej myślenia uczeni, świadomi skomplikowanych dziejów naszego regionu, starają się ukazać to, co jest własnym dorobkiem ich kultur.

Niniejsza polsko-białoruska publikacja poświęcona została kwestii dziedzictwa dwóch narodów i dwóch państw, które ze względu na wspólne doświadczenia historyczne kierują się podobną strategią w badaniach nad kulturą. Pewną wartością są niewątpliwie różne spojrzenia, doświadczenia badawcze i ujęcia metodologiczne autorów reprezentujących dwa narody i kilka uczelni. Uznaliśmy wspólnie, aby dla oddania „ducha” tekstów zachować je w oryginalnych językach zapisu: białoruskim, polskim i rosyjskim.

Ramy dla prezentowanych tekstów stanowi szeroko pojęta problematyka turystyki kulturowej. Jej coraz większa popularność jest zjawiskiem wartym wzmożonej refleksji. Turystyka kulturowa to jedna z prężniejszych gałęzi szeroko rozumianego turyzmu. Najogólniej mówiąc, za wyjazdy w ramach turystyki kulturowej uznajemy takie, których podstawowym motywem jest zetknięcie się z dziedzictwem kulturowym, odmienną lub zamierającą tradycją, cywilizacją czy szeroko rozumianą innością, która odbiega od rzeczywistości, w jakiej turysta tkwi. Tak pojmowana turystyka kulturowa nie jest tylko „zwiedzaniem”, ale przede wszystkim nacechowanym próbą zrozumienia spotkaniem z innością. W takiej perspektywie prezentowane w publikacji teksty stanowią zbiór, który łączy refleksyjny charakter wobec zjawisk kultury, których sensy autorzy chcą przybliżyć czytelnikowi.