Целью наших размышлений была проверка гипотезы о реконфигурационном характере романной поэтики Виктора Пелевина. Необходимо подчеркнуть, что наши рассуждения не претендуют на статус единственной мыслимой интерпретации (sic!), являясь лишь возможным прочтением выбранных текстов русского писателя. В ходе анализа оказалось, что интересующие нас произведения при контекстуальном рассмотрении открываются на целое обилие смысловых космосов. Обнаружение этого семантического потенциала безусловно подтверждает легитимность данного угла прочтения. Кроме того, подробное изучение романов Пелевина привело нас к нескольким далеко не маловажным выводам.
Процедуру реконфигурации безусловно можем считать основой творческого метода автора Чапаева и Пустоты, заключающую в себе многоуровневую формально-идейную структуру. В таком ракурсе наличие многих повторений и кажущейся вторичности в творчестве Пелевина можем интерпретировать как способ найти адекватные пути выражения некой идейной базы. Стоить также обратить внимание на заметное свойство пелевинского поля реконфигурации – внутреннюю связность, в результате которой выделение ее отдельных составных частей оказывается очень сложной задачей. Поэтика романов русского писателя, опираясь на своеобразный диалог идей и форм, организует текстовое пространство по принципу тотального взаимопроникновения. Итак, пелевинское поле реконфигурации напоминает своеобразную словесно-идейную ткань, все элементы которой вступают в интеракции, порождая богатую сеть значений. Это имманентное свойство интересующих нас произведений, понимаемых как единый романный интертекст, четко обнаружилось в ходе рассуждений о солипсизме, языке и истории.

Autor monografii weryfikuje hipotezę rekonfiguracyjnej natury poetyki Wiktora Pielewina, będącej jednym z możliwych wariantów odczytania wybranych tekstów rosyjskiego pisarza. Analizowane teksty przy kontekstualnym odczytaniu otwierają się na całe bogactwo znaczeniowych światów, co potwierdza słuszność poczynionych założeń. Szczegółowa lektura powieści Pielewina prowadzi do intersujących wniosków: procedura rekonfiguracji (która zakłada istnienie wielopoziomowej formalno-ideowej struktury) niewątpliwie jest podstawą metody twórczej autora Małego palca Buddy; obecność licznych powtórzeń i pozornej wtórności można interpretować jako poszukiwanie adekwatnego sposobu wyrażenia pewnej bazy ideowej; główną cechą Pielewinowskiego pola rekonfiguracji jest wzajemne przenikanie się jego elementów składowych, w wyniku czego trudno wyróżnić poszczególne jego części; poetyka interpretowanych powieści, oparta na swoistym dialogu idei i form, organizuje przestrzeń tekstu zgodnie z zasadą totalnego intertekstu. Pielewinowskie pole rekonfiguracji przypomina zatem tkaninę uplecioną ze słów i idei, której wszystkie części nieustannie odnoszą się do siebie, tworząc bogatą sieć znaczeń. W swoich rozważaniach o solipsyzmie, języku i historii autor przedstawia ową immanentną, konsekwentnie uwypuklaną przez Pielewina cechę własnych tekstów, odczytując je jako jeden wielki powieściowy twór.