Książka jest próbą podsumowania i usystematyzowania dotychczasowych rozważań dotyczących funkcjonowania źródeł ikonograficznych zarówno w kontekście szerszym (dotyczącym ogólnej refleksji nad tego rodzaju źródłami), jak i w aspekcie węższym, związanym z wykorzystaniem ikonografii jako źródła informacji w szkolnym kursie historii. Jednocześnie głównym celem pracy było skonstruowanie modelu interpretacyjnego źródeł obrazowych, który uwzględnia przede wszystkim dyrektywy dydaktyczne oraz aparaturę pojęciową stosowaną przez metodologie różnych dyscyplin humanistycznych (historię, historię sztuki, estetykę, semiotykę, socjologię czy psychologię). Pozwala to na ukazanie wielopłaszczyznowości przekazu obrazowego i wyzyskanie go pod kątem możliwych pytań kierowanych przez uczenia, adekwatnie do jego etapu edukacyjnego. Książka składa się z trzech obszernych rozdziałów koncentrujących się kolejno wokół: analizy historycznego (w rozumieniu metodologicznym) kontekstu znaczeniowego pojęcia źródła obrazowego, warunków odbioru źródeł ikonograficznych w edukacji szkolnej (ujętych z perspektywy socjologiczno-kulturowej oraz dydaktyczno-historycznej) oraz ujęcia modelowego dydaktycznej interpretacji źródeł ikonograficznych wraz z ukazaniem sposobu wykorzystania go oraz odniesienia źródeł do konkretnych zagadnień lekcyjnych z wykorzystaniem różnorodnych (tradycyjnych i interaktywnych) metod nauczania-uczenia się.