Monografia przedstawia zagadnienie małżeństwa w późnośredniowiecznych pismach dydaktycznych kierowanych do kobiet. Autorka zestawia podręczniki napisane w drugiej połowie XIV i na początku XV wieku przez autorów świeckich, skierowane do kobiet z różnych środowisk społecznych (Geoffroy de La Tour Landry, Le Livre pour l’ enseignement de ses filles; Le Mesnagier de Paris; Philippe de Mézières, Le Livre de la vertu du sacrament de mariage; Christine de Pizan. Le Livre des Trois Vertus). Interesuje ją w jaki sposób autorzy badanych tekstów definiują małżeństwo, opisują wzajemne relacje kobiety i mężczyzny oraz określają je w odniesieniu do religii i społeczeństwa. Autorka skupia się na kwestii przygotowania młodych dziewcząt do małżeństwa oraz na oczekiwaniach wobec kobiety-małżonki zawartych w analizowanych podręcznikach. Lektura tekstów napisanych przez autorów reprezentujących różne grupy społeczne i stawiających sobie niejednakowe cele pozwala na wszechstronne ukazanie rzeczywistości małżeństwa w jej wymiarze materialnym i codziennym oraz religijnym i duchowym. Badane podręczniki stają się interesującym świadectwem kryzysu pewnej średniowiecznej koncepcji małżeństwa oraz jej transformacji u progu nowoczesności.

The book Le Réconfort des dames mariées. Mariage dans les écrits didactiques adressés aux femmes a la fin du Moyen Âge takes up the issue of marriage as presented in late medieval didactic writings that were aimed at women. The author compares handbooks that were written in the second half of the 14* and at the beginning of the 15* century by lay authors and aimed at women from different social backgrounds (Geoffroi de La Tour Landry, Le Livre pour I' enseignement de ses filies; Le Mesnagier de Paris; Philippe de Mézières, Le Livre de la vertu du sacrament de mariage; Christine de Pizan, Le Livre des Trois Vertus).