W publikacji poruszono temat związków istniejących między filozofią a psychoterapią, które w ostatnich dekadach budzą zainteresowanie zarówno wśród badaczy, jak i w szerszych kręgach odbiorców, łącząc się niekiedy z ciekawością związaną z metodami dalekowschodniej medytacji. Autor analizuje terapeutyczną funkcję, jaką filozofii przypisywali autorzy późnego antyku – Marek Aureliusz, Plotyn i Augustyn, przedstawiciele różnych szkół filozoficznych (stoicyzmu, neoplatonizmu i chrześcijańskiego platonizmu). Łączyło ich przekonanie, że człowiek żyje w sposób głęboko nienaturalny, czyniąc zło i cierpiąc. Starali się wpierw zrozumieć przyczyny dręczącej człowieka choroby duchowej, a następnie proponowali terapię opartą na ćwiczeniach duchowych. Celem tych ćwiczeń było uzdrowienie człowieka rozumiane jako przywrócenie go do stanu naturalnego. Przedmiotem książki jest proponowana przez Marka Aureliusza, Plotyna i Augustyna metoda terapii w kontekście ich wizji człowieka i świata. We wnioskach autor odnosi się do sensowności szukania podobieństw pomiędzy antycznymi metodami filozoficznej terapii a współczesnymi metodami psychologicznymi.

The purpose of the book is analysis of the works of three philosophers of Late Antiquity: Marcus Aurelius, Plotinus and Augustine, in terms of the Greek idea that philosophy is a therapy of the soul. Marcus Aurelius concentrates on a transformation of thoughts and emotions, according to the principles of Stoic ethics. Plotinus accepts this, but only as an introductory phase of treatment, insufficient in itself, because for him the aim of philosophical therapy is to free the individual from identifying with his body and lower soul, in order to contemplate intuitively the three divine hypostases. Augustine allows the use of Stoic and Neoplatonic exercises in his Christian Platonic philosophy, but only if they are practiced in the context of a humble, prayerful relationship with God, because otherwise they merely enforce the spiritual sickness of pride.