Ignacy Błażej Franciszek Krasicki herbu Rogala (3.02.1735 – 14.03.1801) – biskup warmiński od 1767, arcybiskup gnieźnieński od 1795, książę sambijski, hrabia Świętego Cesarstwa Rzymskiego, prezydent Trybunału Głównego Koronnego w Lublinie w 1765, proboszcz przemyski, kustosz kapituły katedralnej lwowskiej w 1765 roku, poeta, prozaik i publicysta, encyklopedysta, kawaler maltański zaszczycony Krzyżem Devotionis, mianowany biskupem tytularnym Verinopolis w 1766 roku. Jeden z głównych przedstawicieli polskiego oświecenia.

Największe natężenie aktywności pisarskiej Ignacego Krasickiego datuje się na lata 1775-1780. W 1775 wychodzi „Myszeida”, rok później powieść „Mikołaja Doświadczyńskiego przypadki”, pierwsza część „Pana Podstolego” oraz anonimowo wydana „Monachomachia” – w 1778. Rok 1779 to wydanie „Satyr” oraz zbioru „Bajki i przypowieści”.

Uprawiał nie tylko literaturę piękną. Pisał prace z zakresu homiletyki, teologii, heraldyki. Ogłosił dwutomową encyklopedię, pisał Listy o ogrodach, artykuły do „Monitora” i własnej gazety „Co Tydzień”. Podejmował prace przekładowe z Plutarcha, tłumaczył „Pieśni Osjana”, fragmenty „Boskiej Komedii” Dantego, utwory Anakreonta, Boileau, Hezjoda, Teokryta; napisał rozprawkę „O tłumaczeniu ksiąg”.

Zobacz Ignacy Krasicki, Komedie (edycja krytyczna)

Zobacz Ignacy Krasicki, Zbiory wierszy (edycja krytyczna)

Zobacz Ignacy Krasicki. Wśród pisarzy polskiego oświecenia

Zobacz Komedie Ignacego Krasickiego