Monografia jest pierwszym w polskiej literaturze prawa międzynarodowego kompleksowym opracowaniem problematyki zdolności traktatowej organizacji międzynarodowych. Celem badań było określenie istoty, źródeł i specyfiki tej zdolności, która jest szczególnie ważnym atrybutem każdego podmiotu prawa międzynarodowego. Przedmiotem rozważań autora jest zarówno koncepcja kompetencji przyrodzonych organizacji międzynarodowych, jak i koncepcja kompetencji przyznanych im przez państwa w akcie konstytucyjnym. W ramach tej drugiej koncepcji, analizowana jest problematyka kompetencji traktatowych wyraźnie przyznanych, jak również problematyka kompetencji dorozumianych, dla uzasadnienia których wymagane jest przeprowadzenie skomplikowanej dedukcji opartej na różnych, nie zawsze jednoznacznych podstawach. Praktyczną stronę problematyki badawczej obrazuje analiza źródeł i zakresu zdolności traktatowej Unii Europejskiej. W pracy zaprezentowana została również problematyka zdolności traktatowej sui generis organizacji międzynarodowych oraz  niektórych organów traktatowych w dziedzinie międzynarodowego prawa środowiska, które nie są  organizacjami międzynarodowymi, ale zostały wyposażone przez państwa w określony zakres kompetencji traktatowych.