W książce przedstawiono problem aktywizacji osób starszych poprzez terapię zajęciową. Ze względu na szeroki potencjał, terapia zajęciowa stanowi bardzo ważny element działań prewencyjnych oraz formę aktywizacji seniorów w starzejącym się społeczeństwie, co w konsekwencji zapobiega wykluczeniu społecznemu osób starszych. Autorka koncentruje się na problemach teoretycznych i definicyjnych związanych z terapią zajęciową w Polsce oraz przedstawia sposoby jej prowadzenia na przykładzie poznańskich dziennych domów pomocy społecznej – ukazując konsekwencje przyjętych założeń teoretycznych. Analizuje zagadnienie w porównaniu do innych krajów UE i USA, przedstawia różnice w podejściu do tej formy usprawniania, odmienne metody pracy oraz regulacje prawne, wpływające bezpośrednio na sposób prowadzenia tej formy terapii w Polsce.

W dwóch pierwszych rozdziałach omówiono problem starzenia się człowieka w ujęciu psychologicznym i społecznym oraz koncepcje teoretyczne i regulacje prawne związane z terapią zajęciową. Następnie przedstawiono hipotezy badawcze i metodykę pracy, analizę oferty innych niż terapia zajęciowa aktywności dla osób w okresie późnej dorosłości dostępnych na terenie Poznania oraz wyniki badań przeprowadzonych na grupie terapeutów zajęciowych oraz uczestników zajęć w dziennych domach pomocy społecznej. Książkę kończy rozdział o konsekwencjach specyficznego podejścia do terapii zajęciowej w Polsce oraz propozycje takich zmian, by była ona efektywniejsza i satysfakcjonująca dla uczestników.