Główny obiekt narracji teoretycznej i metodologicznej monografii stanowią relacje partnerskie doświadczane w skryptach biograficznych młodzieży studiującej z wybranych uczelni Polski i Czech (grupa czterystu studentów i dwudziestu par heteroseksualnych). Fenomen współczesnego uczucia nazywanego miłością przemienił się w proces terapeutycznych relacji. W nurcie pedagogiki społecznej zamanifestowano transgresję ogólnej odpowiedzialności za powodzenie lub niepowodzenie w jednostkowych relacjach z silną potrzebą uznania. Ogólnodostępne „dopalacze Ego”, promujące domenę selfie ergo sum zmieniają jakość relacji międzyludzkich w kierunku życzeniowej, wirtualnej relacji krótkiego trwania, bardzo konkurencyjnej dla związku rodzinnego i realnego. Nieustanna admiracja własnej osoby doprowadza do dewaluacji pojęcia wspólnotowości i namiętności w związkach międzyludzkich, nobilituje jednostkę osamotnioną, dla której projekt My – zwany partnerstwem jest kolejnym zintelektualizowanym zadaniem podziwianym i eksponowanym w epoce Ja. Dewaluacja pojęcia My i lansowanie jednostkowych pragnień może prowadzić do zjawisk nieobojętnych pedagogice społecznej, a związanych z konwersją kapitału społecznego kobiet na ich kapitał seksualny, takich jak: seksting, sponsoring, cyberpornografia. Źródła tych problemów nie należy szukać wyłącznie w psychologii osobowości, ale w całych strukturach społecznych odpowiedzialnych za miłości w epoce Ja.

Przedłożona mi do oceny książka (powstała na bazie pracy doktorskiej) jest twórczym i wiarygodnym opracowaniem, w wielu częściach bardzo nowatorskim.

(…) Autorka niniejszej książki wpisuje się w poważnie uargumentowaną dyskusję o kształcie instytucjonalnym relacji wzajemnych kobiet i mężczyzn w kategoriach nie panowania, ale wyzwalania społecznego.

z recenzji wydawniczej prof. zw. dra hab. Andrzeja Radziewicza-Winnickiego

Problem badawczy postawiony przez dr Mirosławę Ściupider-Młodkowską jest wartościowym problemem naukowym – w perspektywie prób diagnozowania i zrozumienia relacji międzyludzkich w naszym (po)nowoczesnym społeczeństwie. Mamy  bowiem obecnie do czynienia w tej sferze życia społecznego ze zjawiskiem „dyskursywnego przesunięcia”. W tym kontekście książka ta z dużym powodzeniem łapie w „diagnostyczną kamerę” profile związków partnerskich, a fotografia, którą czytelnik uzyskuje, jest zarówno bardzo przekonująca, jak i interesująca.

(…) Jest to oryginalne dzieło, które stanowi niezaprzeczalny wkład Autorki w wybrane przez nią pole problemowe. Książka dowodzi też bardzo wysokiej ogólnej wiedzy teoretycznej Autorki zarówno w zakresie nauk społecznych, jak i szeroko rozumianej humanistyki.

z recenzji wydawniczej prof. dra hab. Zbyszko Melosika