Celem książki jest zakwestionowanie teoretycznej perspektywy wynikającej z pojęcia dziedzictwo, a także poparcie poglądu, że kategoria obciążenia umożliwia pełniejszy opis naszych relacji z przeszłością. W pierwszej części formułuję postulaty odzwierciedlenia przeszłości i odbioru narracji historycznych. Podkreślam potrzebę zastanowienia się nad ujawnieniem zapomnianego zła, które zostało wyrządzone i spowodowało cierpienie w przeszłości. Co więcej - opowiadam się za zapomnieniem rozumianym jako generowanie w temacie odbioru wewnętrznego napięcia między identyfikacją ze złem przeszłości a dystansowaniem się od niego. Druga część pracy zawiera analizę historiozoficznych aspektów rozważań M. de Certeau, W. Benjamina i J. Derridy. De Certeau wskazuje na relacje między wolnością człowieka a jego stosunkiem do zła przeszłości. Derrida podkreśla potrzebę aktywnej krytyki przeszłości i treści jej przesłania, której celem jest jednak ocalenie z niej tego, co mogłoby nadać kierunek naszej wolności. Benjamin sugeruje, że ta krytyka byłaby o wiele cenniejsza, gdyby była motywowana naszą miłością do poprzednich pokoleń. Trzecia część pracy podejmuje problematykę historiograficznej interpretacji zła. Pokazuję, jak badanie historyka nad przeszłym złem i doświadczanie go przez dawno nieistniejących ludzi jest nie tylko praktyką poznawczą, ale niesie ze sobą ryzyko egzystencjalne badacza. Poza tym twierdzę, że dziś do budowania zaufania mogą przyczynić się historiograficzne formy narracji przypominające zeznania świadków przeszłości, które określiłem jako świadectwo zastępcze.