Książka podejmuje problematykę recepcji pisarzy polskiego oświecenia w ciągu dwustu lat i po dwustu latach, szczególną uwagę skupiając na twórczości Ignacego Krasickiego i próbując na nowo odczytać najważniejsze jego utwory (poematy heroikomiczne, satyry, bajki, wiersze różne, komedie) i najważniejsze problemy jego życia oraz twórczości (np. religijność pisarza). Całość składa się z dwóch części, z których pierwsza zarysowuje ogólny kontekst rozważań podjętych w części kolejnej, przedstawiając środowisko literackie polskiego oświecenia i skłaniając do refleksji nad mechanizmami i zakresem selekcji kulturowej, skalą swoistej aktywności i pasywności zasobów dziedzictwa literackiego, pochodzących z różnych epok. Druga – główna – część zawiera jedenaście inspirujących i rzetelnych rozpraw oraz szkiców poświęconych Krasickiemu.