Lex de imperio Vespasiani (CIL VI 930) to umowna, współczesna nazwa określająca jedyny z okresu wczesnego Cesarstwa Rzymskiego akt prawny regulujący podstawy władzy cesarskiej, który przetrwał do naszych czasów. Inskrypcja jest obecnie przechowywana w Muzeum Kapitolińskim w Rzymie. Wraz z Res Gestae Divi Augusti (Monumentum Ancyranum) zalicza się ją do dwóch najważniejszych inskrypcji publicznych z epoki pryncypatu. Datowana na koniec 69 r. lub początek 70 r. inskrypcja potwierdza nadanie Wespazjanowi niektórych bądź wszystkich uprawnień cesarskich oraz legalność podejmowanych przez niego działań (imię Wespazjana zostało wspomniane trzykrotnie – linie 25, 28, 30). Dokument ten, choć regulował pozycję prawną nowego cesarza oraz legitymizował jego decyzje „pożyteczne dla państwa” , w przypadku większości klauzul odwoływał się do prerogatyw trzech jego poprzedników (mającego uprzywilejowaną pozycję boskiego Augusta, Tyberiusza oraz Klaudiusza). Był to jednak zabieg nie tyle legislacyjny, ile ideologiczny. Jego celem było wyraźne podkreślenie swego rodzaju kontynuacji silnej pozycji ustrojowej „dobrych” cesarzy z dynastii julijsko-klaudyjskiej, a szczególnie Augusta, oraz nadrzędnej pozycji Wespazjana wobec senatu. Wyróżnienie twórcy pryncypatu nie powinno zresztą dziwić, gdyż cechą charakterystyczną ideologii władzy Wespazjana było kreowanie się na drugiego Augusta.

Wstęp

Cola di Rienzo i kontrowersje wokół Tabula magna

Edycja inskrypcji i tłumaczenie

Lex de imperio Vespasiani

Ustawa o władzy Wespazjana

Komentarz
1. Podstawy prawne władzy princepsa od Augusta do Wespazjana
2. Klauzule

Bibliografia 

Lex de imperio Vespasiani (CIL VI 930) is the conventional, contemporary name defining the only legal act from the period of the early Roman Empire regulating the foundations of imperial power to have survived until our times. The inscription is currently kept in the Capitoline Museums in Rome. Together with the Res Gestae Divi Augusti (Monumentum Ancyranum), it is one of the two most important public inscriptions from the Principate era. Dated at the end of 69CE or the beginning of 70CE, the inscription confirms the granting of some or all of the imperial powers to Vespasian and the legality of his actions (the name Vespasian was mentioned three times - lines 25, 28, 30). Although this document regulated the legal position of the new emperor and legitimized his decisions as "useful for the state", in the case of most of its clauses, it referred to the prerogatives of his three predecessors (the divine Augustus, Tiberius and Claudius, who had a privileged position). However, it was not so much a legislative as an ideological exercise. Its aim was to emphasize explicitly a kind of continuity in the strong political position of the “good” emperors from the Julian-Claudian dynasty, especially Augustus, and Vespasian's superior position with regard to the Senate. This distinction of the founder of the principate should not come as a surprise, since the ideology of Vespasian power was characterised by the creation of a second Augustus.