Poprawność rozkładu ciężaru podatkowego była i jest jednym z podstawowych problemów myśli podatkowej i ekonomicznej. Zasada zdolności płatniczej – bezpośrednia konkurentka zasady ekwiwalencji – zyskała na popularności w XIX wieku. W kolejnym stuleciu była ona inkorporowana przez liczne państwa do ich konstytucyjnych porządków prawnych. Polskę, ze względu na okres zaborów i krótki epizod gospodarki rynkowej w XX-leciu międzywojennym, ominęła debata o zasadach rządzących rozkładem ciężaru podatkowego. Zadaniem niniejszej pracy jest tę lukę w dyskursie naukowym częściowo wypełnić i sprowokować debatę na temat zasady zdolności płatniczej. W pierwszych trzech rozdziałach monografii omówiona została historia zasady zdolności płatniczej oraz jej kontekst prawnoporównawczy, europejski i międzynarodowy. Przywołane zostały regulacje zasady zdolności płatniczej m.in. w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, Francji, Grecji, Włoszech, Turcji, Hiszpanii, Lichtensteinie, kantonie Zurych, Brazylii, Maroku czy Mauretanii. W ostatnim rozdziale wykazano normatywny charakter zasady zdolności płatniczej oraz określono jej charakterystykę w polskim systemie podatkowym.