Monografia zawiera dokumentację Uniwersytetu Woldenberczyków oraz przedstawia działalność Uniwersytetu w czasie wojny. Książka składa się z dwóch części. W pierwszej zawarto informacje dotyczące prowadzenia studiów wyższych podczas II wojny światowej w oflagu II C w Woldenbergu (dzisiejszym Dobiegniewie), który był niemieckim obozem jenieckim dla polskich oficerów, wziętych do niewoli we wrześniu 1939 roku. Według różnych źródeł studiowało tam od 1200 do 1500 słuchaczy, a zajęcia prowadzone były przez blisko 90 oficerów, przedwojennych profesorów, docentów, doktorów i magistrów. Wszyscy oni byli jeńcami wojennymi. Niezbędne do nauki książki, materiały piśmiennicze, maszyny do pisania były dostarczane z krajów zachodnich przez Międzynarodowy Czerwony Krzyż. Zajęcia prowadzono w strasznych warunkach niewoli, niemieckich szykan, ciasnocie, zimnie i głodzie. Druga część książki (rozdz. II-V) zawiera kopie różnych dokumentów Uniwersytetu Woldenberczyków, takich jak wykazy egzaminów, zaświadczenia wydawane studentom po egzaminach, indeksy, rozkłady zajęć, protokoły z zebrań różnych komisji, sprawozdania itp. Są one często fragmentaryczne, gdyż do naszych czasów nie przetrwało ich zbyt wiele.