Teksty do tego numeru „Przestrzeni Teorii” dobieraliśmy w poczuciu, że przenikają się w nim na rozmaitych poziomach dyskursy nierozstrzygalne, stawiane są trudne pytania. Akcenty padają – żeby użyć metafory wersologicznej – nie na sylaby w wyrazach, ale na puste, niewypełnione niczym pola, kładą swój nacisk na spacje, czyli zwracają uwagę na odstępy między słowami. Te, z pozoru tylko puste, przestrzenie mają moc performatywną. Pośrednicząc – tu użyję dla odmiany metafory malarskiej – między czernią a bielą osądów i postaw, organizują przestrzenie szarości. Jak określił zjawisko „szarej strefy” Tadeusz Różewicz w jednym ze swoich wierszy – brzegi tych nie-kolorów stykają się. Autorzy, podejmując próbę przezwyciężania wielu dychotomii, dokonują wyboru różnych odcieni szarości. W swych tekstach powołują przestrzenie performatywne, które wprowadzają myślenie antybinarne. Proponują poruszanie się po pograniczach rozumianych tu jako wszelkie mentalne formuły i światopoglądowe przekształcenia, które decydują o skomplikowanej naturze pojęcia prawdy. Jednoznaczna posągowość zawsze jest sztuczna i fałszywa. Dystans budowany przez ironię rozumianą jako kategoria myślenia – ocala.