Książka stanowi zbiór czterech wypowiedzi na następujące tematy: konferencja naukowa, pedagogika ogólna, kicz i Letnie Szkoły Młodych Pedagogów. Wszystkie one są ramowane widowiskiem kulturowym, które umożliwia konceptualizację tematów od strony „działającej” w nim kultury i opracowanie, kolejno: teorii konferencji, procesu strukturowania w pedagogice ogólnej, struktury kiczu i tzw. Szkołownii. 

W przypadku teorii konferencji naukowej Autor odwołuje się do mitu założycielskiego jako podstawy kreacji widowiska kulturowego w jego rytualizowanej i koegzystencjonalnej odsłonie. Strukturowanie jest procesem prowadzącym czytelnika od braku zrozumienia tekstu do jego zrozumienia. Kicz odsłania odbiorcom swoją strukturę i pozwala wykreować tzw. kiczmana. Natomiast Szkołownię badacz opisuje w trzech odsłonach, prezentując „dramat” kształtowania się pedagogiki w ostatnich latach XX wieku.

Wprowadzenie. Uwagi na temat pedagogizacji

Rozdział 1. Konferencja naukowa jako widowisko kulturowe

Wstęp

1.1. Teoria konferencji i jej mityczne podstawy

1.2. Pedagogizacyjne ramy widowiska kulturowego

1.3. Pedagogizacyjne ramy koegzystencji całokształtu ludzkiej praxis

1.4. Proces rytualizacji konferencji naukowej 1.5. Konferencja naukowa i jej uczestnicy

Zakończenie

Rozdział 2. Koncepcja procesu strukturowania tekstu

Wstęp

2.1. Tekst i jego rozumienie

2.2. Tekst jako proces różnicowania znaczeń

2.3. Tekst i jego strukturowanie

2.4. Konceptualizacja tekstu naukowego od strony przedmiotu

2.5. Tekst i strukturowanie jego sensu w strukturze głębokiej

2.6. Strukturowanie tekstu w procesie fenomenalizacji donacji

2.7. Strukturowanie tekstu w procesie pedagogizacji (kształtowania)

Zakończenie

Rozdział 3. Struktura kiczu i jego szkolna kreacja. Próba ukonstytuowania „kiczmana”

Wstęp

Metodologia

3.1. Kicz – w poszukiwaniu formy

3.2. Konsumeryzm kiczu

3.3. O wartościującym stosunku formy do treści

3.4. Treści kiczu

3.4.1. Egzystencjały

3.4.2. Uczasowienie kiczu – egzystencjały

3.4.3. Przeżycie kiczowate

3.4.4. Zasady

3.4.5. Cechy

3.5. Kicz i jego edukacyjna kreacja

3.6. Co to znaczy być „kiczmanem”

3.7. Cóż nam po kiczu?

3.8. Szkolna produkcja „kiczmanów”

Zakończenie

Rozdział 4. Szkołownia – dramat w trzech odsłonach

4.1. Odsłona pierwsza: Szkołownia jako kulturowa konceptualizacja Letnich Szkół Młodych Pedagogów

Wstęp

Metodologia

4.1.1. Szkołownia jako widowisko kulturowe w rytualnej odsłonie

4.1.2. Letnie Szkoły Młodych Pedagogów pomiędzy rzeczywistością naukową a kulturą

4.1.3. Praktyka Szkołowni

4.1.4. Czasoprzestrzenne etapy dopełniania się Szkołowni

4.1.5. Szkołownia i jej mechanizmy kształtowania więzi

4.1.6. Gra w Szkołownię

4.1.7. Maria Dudzikowa jako pedagog i szamanka

4.1.8. Rytualne ramy naukowych spotkań

4.1.9. Karnawałowy wymiar Szkołowni

4.1.10. Cóż nam po Szkołowni?

4.2. Odsłona druga: Szkołownia w kontekście próby jej uteoretycznienia – ciąg dalszy. Zarys koncepcji pedagogizacji

Wstęp

Metodologia

4.2.1. Próba konstrukcji teorii LSzMP – uwagi wprowadzające

4.2.2. Mityczne podstawy Szkołowni

4.2.3. Tajemnica wiary w mit założycielski Szkołowni

4.2.4. Szkołownia jako spektakl 4.2.5. Szkołownia jako święto

4.2.6. Szkołownia jako karnawał

4.2.7. Szkołownia jako widowisko kulturowe

4.2.8. Rytualizacja Szkołowni

4.2.9. Koegzystencjalna pedagogizacja Szkołowni

4.2.10. Tożsamość uczestników Szkołowni 4.2.11. Tożsamość Szkołowni w kontekście jej teorii

4.3. Odsłona trzecia: Szkołownia – postscriptum

Wstęp

Metodologia

4.3.1. Dramat społeczny Szkołowni w procesie rytualnym

4.3.2. Proces pedagogizacji

4.3.3. Młody uczony jako szlachetny dzikus

4.3.4. Gdzie szukać kozła ofiarnego?

4.3.5. Mimetyczny proces pedagogizacji

4.3.6. Mimesis pożądania

Epilog: w stronę autocenzury

Podsumowanie

Bibliografia

O Autorze