W publikacji przedstawiono zmiany zachodzące w przestrzeni życia rodzinnego w relacjach młodzieży z rodzicami poprzez komunikację. Autorka dokonuje próby określenia pokolenia współczesnej młodzieży w kontekście dialogów prowadzonych przez nich z rodzicami. Dialog rozumiany jest tutaj jako forma komunikacji służąca nie tylko przedstawianiu rzeczywistości dotyczącej przedmiotów, cech, czynności czy bardziej abstrakcyjnych pojęć przekazujących informacje o potrzebach, spostrzeżeniach i wartościach, ale jest również  sposobem na okazanie, nawiązanie oraz wartościowanie relacji. Sposób komunikowania się kształtowany jest w rodzinie i często dziedziczony na zasadzie modelowania. W okresie adolescencji, doświadczania siebie w sposób znaczący, nadając własnej narracji wymiar tożsamościowy – aspekt komunikacji jest efektem coraz szerszych eksploracji jednostki w otoczeniu społecznym. Do systemu rodzinnego młodzież wprowadza zmiany za pomocą komunikacji, na płaszczyźnie wyrażania swoich potrzeb i nawiązywania relacji z rodzicami, co tworzy nowego rodzaju jakość relacji międzygeneracyjnych w rodzinie.

Spośród wyników badań uwagę zwraca zwłaszcza stwierdzona duża potrzeba bliskiego, rozumnego kontaktu młodzieży z rodzicami; chcą oni być zrozumiani i potraktowani poważnie. Bunt wyrażony w formie i treści kierowanych do rodziców komunikatów oznacza tak naprawdę pragnienie wyznaczania granic dających poczucie bezpieczeństwa, zrozumienia i wsparcia – ale nie rozwiązywania za nich problemów. Młodzi ludzie mówią o potrzebie wartościowego dialogu, do którego są gotowi przystąpić, ale od rodziców zależy jego kierunek i jakość. Młody człowiek woła: Rodzicu bądź odpowiedzialny nie tylko za mój rozwój poznawczy i ekonomiczny, ale bądź dojrzałym dorosłym, który potrafi wychować dojrzałe emocjonalnie dziecko.

Uwaga! Egzemplarze outletowe mogą posiadać zewnętrzne zabrudzenia, zagniecenia, drobne uszkodzenia!