Problematyka szans edukacyjnych uczniów niesłyszących wiąże się z szerszym zagadnieniem szans i barier w edukacji uczniów ze specjalnymi potrzebami i stanowi podstawę rozważań naukowych oraz poszukiwania rozwiązań praktycznych w ramach systemów kształcenia na całym świecie. Współcześnie wyznaczają je tendencje przeciwdziałania marginalizacji (lub wykluczenia edukacyjnego) jakiejkolwiek z grup uczniów w perspektywie analogicznego procesu związanego z uczestnictwem społecznym. Zmiany w przepisach oświatowych, większa świadomość rodziców, a przede wszystkim kluczowe decyzje kształtujące edukację osób z uszkodzonym słuchem implikują wzrost liczebności tej grupy dzieci w edukacji włączającej i integracyjnej. Coraz większe możliwości wynikające z różnego rodzaju czynników kontekstowych, dotyczących m.in. dynamicznego rozwoju technologii wspomagającej słyszenie, technologii informatycznych, wprowadzeniu przesiewowych badań słuchu oraz badania nad językiem migowym, wymagają stosowania nowych rozwiązań systemowych. W przeprowadzonych badaniach skoncentrowano się na opisie fenomenów zobrazowanych jako profile kompetencji językowych i funkcjonowania psychomotorycznego dzieci niesłyszących, kończących edukację przedszkolną w trzech rodzajach placówek: ogólnodostępnej, integracyjnej i specjalnej; a także na rekonstrukcji szans edukacyjnych dzieci niesłyszących z perspektywy doświadczeń diagnostyczno-rehabilitacyjnych oraz preferencji edukacyjnych ich słyszących i niesłyszących rodziców oraz opinii nauczycieli.